Kargaşa içinde bir dönemden geçiyoruz. Sıkıntılıyız, gerginiz, tahammülsüsüz, asabiyet damarımıza yüksek dozda işlenmiş vaziyette. Yüzümüz gülmüyor, surat ifademiz suratsız ne yazık ki. Toplum, değerlerini hatırlamakta güçlük çekiyor, saygı, anlayış tepetaklak olmuş.
Benim ifadelerim, uslubum gayet nettir. Yaşam basamak gibidir. Çıktıkça ve de indikçe hayat size her yüzünü gösterir. Bu med cezirler sizi etkisi altına alır ve her şey başka bir boyuta geçer. Ülke sorunları, kişisel problemler güzellikleri ya da bazı değerleri siler ve yerini tümden başkalaşmış bir ruh hali alır. Ardı arkası bitmeyen isyan bayrakları çekilir. Onca hengamenin içinde en mühim olan duyguyu; sevgiyi çiğner geçeriz. Unutmuşuzdur çünkü. Bağımızı kopardığımızı düşünüyorum çoğu zaman bu duyguyla. Sorguluyorum sevgiyi, sevmeyi durmadan. İnsanlar arası ilişkilerde sevmek yerini çıkar ilişkilerine bırakmış çünkü. Samimiyet yerini sahtekarlığa vermiş. Tuzla buz olmuş her şey. İnsani vasıflar kayıp; bütün insanlığın güç kaynağı olan sevgi, sevmek listede en altlara düşmüş maalesef ki. Göstermelik duygu selleri realizm de var olan sevgiyi ötelemiş. Üzülüyorum; Sevmeyi e cart ettiğimiz bu çağda önceliklerimiz, başka başka kavramlar olmuş. Sevgi; ticarete dönüşmüş, kullanılmış. Teknoloji laçkalığı aracılığıyla akar olmuş sevmeler sıra sıra.
Ne yapmak lazım. Önce insan olmak lazım, değerlere sahip çıkmak lazım, sevgiyi tanımak ve öğrenmek lazım, tüm olumsuzluklara nazaran inadına sevmek lazım, Baş edebilmenin ilacı sevmektir ve gerçek hayatta hayal değildir gerçeği yaşatandır sevgi.
UNUTMAYALIM Kİ HER ŞEY SEVGİYLE BAŞLAR.
ÇÖLDE AÇAN ÇİÇEK GİBİDİR SEVGİ. UMUTTUR.
SEVGİ, YAŞATIR,
SEVGİ, DİRENMEKTİR.
