Bugün “Mustafa Kemal’in Askerleriyiz” diyen kahraman Teğmenlerin TSK’dan atılmaları için disiplin kuruluna verilme haberi kamuoyunda bomba etkisi yaptı. Bu nasıl bir anlayış, bu nasıl bir bakış açısı. Eski Genelkurmay başkanı, bu günün Milli Savunma Bakanı Yaşar Güler’in yaptığı açıklamalardan sonra “biz nasıl bu hale geldik” sorusunu sormayalım da ne yapalım?
Bu moral bozan haberden sonra deprem bölgesine bu kez Hatay’ın Samandağ ilçesine yardım etmek için alışveriş yapmamız gerekiyor. Kasvetli bir hava var, yağışsız fakat kapalı ve basık. Moraliniz iyi değilse daha da kötü olma ihtimali daha fazla. Üsküdar’dan vapura bindik, Eminönü’ne geçtik. Bu arada vapurlarda eskiden çay içilir simit yenirdi. Bugünde çay var fakat içen yok. Bir simit on beş, bir çay içilse oda on beş TL. Yaş ortalaması 60 üzeri. Zaten ya indirimli, ya da bedava biniyorlar, simit alıp, çay içmek onlar için lüks. Yüzler asık, herkeste bir düşünce. Neden Eminönü, malum halen mont almak için Mahmutpaşa’ya çıkmak en akılcı seçim. Arkadaşım ile vapurdan inip kalabalığa karışıyoruz. Doğruca Mahmutpaşa yokuşu. 
Hatay’da da yağış ve soğuk başlamış. Daha önceki yazılarımı okuyanlar bilirler. Samandağ’da depremzede bir öğretmen ile tanışmıştık. Yardımları onun eliyle yapmıştık. Çok adaletli bir yaşam savunucusu kardeşimiz,  her daim halkını düşünüyor.  Yine bize bir liste gönderdi. Bir çalışma yapmış çocuklar için mont ve bot talebi var. Daha önce deprem sonrası 11 kez yardım götürmüştük. Bu çalışma 12. olacak.  Küçük de olsa yardım ediyoruz ne mutlu bize. 
Yine doğru yere gittik. Deprem bölgesine alışverişe geldiğimizi duyan esnaf elinden ne geliyorsa yapıyor.  Kardeşimizin Malatya’lı olması da bu ekstra indirimi yapmasına yardımcı oluyor. Çünkü depremden en fazla hasar alan şehirlerden biri Malatya. Kısa sürede çocuklara montlar tamam. Paketleniyor aldıklarımız. “Bir süre orada kalsın, dönerken alacağız” diyoruz ve botları almak üzere Kapalıçarşı’dan geçip, Gedikpaşa’ya çıkıyoruz. Geçen yıl bölgeye bot aldığım dükkanı buluyoruz. Yine indirim alıp epeyce çocuk ve yetişkin botu alıyoruz.  Alışveriş sürerken farklı bir esnaf giriyor dükkana. Aralarındaki sohbete kulak kabartıyorum. Anlıyorum ki, esnaf kan ağlıyor. Siftahsız kapatanlar, kiralarını ödeyemeyenler, çakışanlarına maaş ödeyemeyenler… Nasıl olacak bu, nasıl düzelecek ekonomi. Başka bir şey olmalı. Sistem yürümüyor artık. Ağır vergiler, yüksek kiralar, siftahsız geçen günler kimsede moral kalmadı.
Sokaklarda eskisi kadar olmasa da yine bir kalabalık var. Biraz incelediğimde çoğunluğu arap kökenli sığınmacılar olduğu anlaşılıyor. Belki de bir kısmı vatandaş olmuştur. Sadece onlar alışveriş yapabiliyor. Türkler de dükkanlara baka baka, boynu bükük devam ediyor.  O malum soruyu sormadan edemiyor insan “Biz bu hale nasıl geldik” ?  Aslında cevap çok net. Yanlış ekonomi yönetimi, yeteneksiz bakanlar, liyakatsiz bürokratlar.  Elbette “Nas” denilerek baskılanan faiz. Dizginlenemeyen enflasyon, uyuduk uyandık, 6 ay uyuduk, 1 yıl uyuduk, hep uyuduk. Hep aynı vaatlere kandık, ya da bir kısmımız kandı. Hep düzlüğe çıkışı ötelediler. Şimdi de 2026 deniyor. Daha öncede 2023- 2024 deniyordu. Olmadı, olmadı, olamazdı da. Bu kadar faiz mi ödenir. Vergilerle inim inim inliyor halk. Tuik verileriyle maaşlar kuşa döndü. Kiralara bile yetmiyor.  Nasıl olacak bu iş. Bir imkansıza  yürüyoruz hep beraber. 
Dönüş yolunda, yine Üsküdar vapurundayız. Bu kez vakit ilerledi. Vapur biraz daha kalabalık. Martılara simit atma vapurlarda gelenektir. Ondan bile mahrum kaldı insanlar. Martılar alışkanlıkla,  vapuru takip ediyor. Fakat simit atan yok.  Martılar bile etkileniyor fukaralıktan. Sokak kedileri, sokak köpekleri bile etkileniyor yoksulluktan. Yüzler asık, umutlar zayıf, gelecek kaygısı özellikle gençlerde travmaya yol açmış. Müzik, tiyatro, sinema, güzel sanatlar kimin umurunda.  Nasıl çözülecek bu durum. Yüzü gülen bir tek vatandaş yok. Aklıma Einstein’ın bir sözü geldi onunla bitireyim. “Sorunu yaratan kişiyle, sorunu çözemezsiniz”    
O zaman ?  Yapın gereğini… Denenmemişi  deneyin.