21 yıl önce bu gece korkunç bir kâbus yaşandı,Gölcük merkezli 7.4 şiddetli deprem bütün umutlarımızı elimizden aldı,kapanmaz yaralar açtı ve kimileri için hâla etkisi devam ediyor.
Yine bugünlerdeki gibi hava sıcaktı.İnsanlar uyumaya yattı,hiç birisi hazırlıklı değildi.Doğal yıkımları hiç kimse olduğu âna kadar aklından geçirmez zaten.
Gece yarısı sabaha karşı 03:02'de yer yerinden oynadı.Tam 45 saniye sürdü.Bakanlık verilerine göre 18373 insan öldü,48901 insan yaralandı, yüzbinlerce insan evsiz kaldı.285201 ev ve 42902 işyeri yıkıldı.Bir çok insan sakat kaldı.
Canlı kurtulanlar apansızca kendilerini sokaklara attılar,kimileri çıplak,kimileri kanlar içindeydi. Çocuklar bağırıyor,anneler feryat ediyor,babalar evlatlarını ve eşlerini kurtarmak için var gücüyle koşturuyorlardı.
Türkiye halkının 90'lı yıllarda yaşadığı(17 Ağustos 1999) en büyük travmaydı.Bizzat yaşayanlar için en büyük acıydı,bir çoğu sabahı göremedi.Kimileri çaresizce enkaz altından bağırdı,kimileri kırılmış kemikleri ve acı içindeki bedenleriyle günlerce ölümü bekledi.Kimileri bir ön önce ölmek için dua etti.
Yıllar sona AKUT heyeti deprem eğitimi için görev yaptığım yerde, deprem anında çekilmek zorunda kalmış bir videoyu izletti bizlere. Elinde video kameranın ışığını kullanan,çekim yaptığını bilmeyen bir adam ve haykıran bir kız çocuğu hafızalarımıza kazındı.
Sonra bir çok deprem yaşadık yine.
Yine insanlar bağırdı, haykırdı, yaralandı, öldü ve bir çok hayat söndü.
Yıkımın depremden değil,çürük binalardan olduğunu bir çok insan kabul etmedi.Kaderci yaklaşım bu tür depremlerden sonra olan yıkımlara çanak tuttu ve tutmaya devam ediyor.
Deprem kuşağındayız ve yine yaşayacağız,ancak sorgulamayan akıl, alınacak tedbirlerin de önünde en büyük engel olacak.
Bir daha bu acıları yaşamamak dileğiyle ,deprem şehitlerini saygıyla anıyorum.
