Ülkemin dört bir yanı cennet. Geçtiğimiz günlerde eşimin görevi dolasıyla Ankara’da bulundum. Yıllar önce de gitmiştim fakat zaman, bu seferki vaktimden de kısıtlıydı. Şehirlerin hep bir temsili noktası veya simgesel bir figürü vardır. Kültürüyle, coğrafyasıyla, tarihiyle yaşarlar ve yaşatırlar. İşte Ankara’da; tarihin, Cumhuriyet’in, bürokrasinin ve en önemlisi ise Atatürk’ün varlığının yaşatıldığı sürecin devam ettiğini gördüm. Değişmeyen ve el sürülmeyen tarihi yapı dokusu, Ankara kültürünün ”bebe” sözüyle şive yaşatımı, Ulus semtinin Atamıza derin bakış açısının heykeli ile meydanda yansıması, eski meclisin bu heykelle bütünleşmesi beni fazlasıyla heyecanlandırdı.
Türkiye’de ve Avrupa’da isimleriyle yer yapmış üniversitelerin Ankara’da olması, bir öğrenci kuşağının oluşmasının ayrı bir özelliği. Eğitimin bütünüyle yer ettiği bu şehirde, üst düzey öğrencilerin olması kültürel anlamda yozlaşmanın da önüne geçmektedir.
Ayrıca Bürokrasinin nefesini ensemde hissettiğim Ankara’da, günün siyasetle doğduğuna inandım. Ankara buram buram siyaset ve bürokrasi kokuyor çünkü. Hayatın her alanında yer etmiş siyasetin asıl merkezinde tüm gerçekliği ile bu havayı solumak da başka bir heyecandı benim için. Resmiyetin temsili olan ve ülkemin başkenti olan “ANKARA” bir şereftir.
Türkiye Cumhuriyet’inin varlığı ve Ankara’nın başkent unvanı, Cumhuriyet’in mimarı ulu önder ATATÜRK’ÜN naaşının ANITKABİR’DE, Anıtkabir’in de Ankara’da olması bu eşsiz şehri ölümsüzleştiriyor.